Auke Talsma is als jongste van vijf broers in 1938 op boerderij de Kooiplaats geboren.
Er liep geen verharde weg naar de boerderij, er was geen stromend water, alleen gasflessen, geen elektriciteit, wel petroleum, geen telefoon, en de koeien werden met de hand gemolken. Er moest hard gewerkt worden op de boerderij en in de eendenkooi. Het was een simpel bestaan, maar men voelden er zich op hun gemak en waren tevreden.
De rust werd aan het eind van de Tweede Wereldoorlog verstoord, toen gevluchte S.S. en S.D. Duitsers uit het Scholtenhuis in Groningen de boerderij vorderden. Het gezin moest binnen anderhalf uur alles pakken en vluchten. Eerst naar de Oorsprong van Jitze en Martje de Vries, en later naar Reeweg 15 van weduwe Schut. De koeien stonden in het land, dus het melken kon gewoon doorgaan. Toen ook het eiland werd bevrijd, kon het gezin terug keren naar de boerderij, maar het was een ravage op de boerderij. Er moest veel gedaan worden om de boerderij weer leefbaar te maken.
Op de boerderij werd binnen het gezin Fries gesproken. Toen Auke naar school ging aan de Badweg moest er Nederlands worden geleerd. En Teun en Auke Talsma namen brood mee naar school, zodat ze tussen de middag achter de kachel hun broodje konden eten. Ze gingen in de winter, als er veel sneeuw en ijs was, lopend naar school. Met een krant op de borst of vader Talsma bracht de kinderen, samen met de andere polderkinderen, op de slee met paard naar school.
Auke volgde de ULO op Schiermonnikoog, en na een korte periode aan de wal ging hij in militaire dienst. Na de militaire dienst van 16 maanden lokte de walvisvaart, de jongens op de walvisvaart verdienden namelijk goed. Via kapitein Jansma mocht Auke 2 reizen van elk 7 maanden meemaken op de Willem Barents. In de winter naar de Zuidpool, en in de zomer op het eiland aan het werk.
Via Renze Nieuwenhuis kwam Auke bij de Dienst der Domeinen. Later werd het Nationaal Park. Ruim 35 jaar zorgde Auke voor het aanleggen van de schelpenpaden, rondleidingen en toezicht op het eiland. Zijn lijfspreuk is dan ook Onderhoud is behoud. Na 40 dienstjaren kwam de mogelijkheid van de VUT. En nog gezond van lijf en leden geniet Auke volop van de geboden vrije tijd. En vooral zwerven met hond Sil over het strand, en door de duinen en kwelders. Maar ook het genieten van de uitzichten vanuit zijn woonkamer, van huize Weideblik, mogelijk met de schilderskwast in aanslag is een welbestede dag. Na zijn pensionering is Auke zich gaan toeleggen op het maken van schilderijen, waarin zijn liefde voor de natuur tot uitdrukking komt. Wat hij altijd met veel plezier heeft gedaan. En nog steeds doet.
Toch heeft Auke nog wel een paar wensen. Hij zou nog graag eens een rondvlucht vanaf Eelde over de eilanden willen maken of nog eens een kopje koffie willen drinken met zijn broer Hille, die in Los Angeles woont. Ze bellen wel met elkaar, maar een echt kopje koffie drinken is toch anders.